wtorek, 2 października 2012

02.10.2012r.

Tak właściwie, to nie wiem co mnie natchnęło, żeby znów tutaj pisać. Wcale nie mam ochoty opowiadać o tym, że odwyk był jednym wielkim błędem, że wcale mi nie pomógł i że po tygodniu od opuszczenia szpitala zaćpałam. Amfa była dobra przez jakiś czas, ale w końcu przestała mi wystarczać. Powiedziałam więc gościowi od towaru, że ma mi załatwić coś mocniejszego. Załatwił. Przez pierwsze tygodnie nowy narkotyk wciągałam nosem, jak speed, ale w końcu spróbowałam załadować w kanał. Spodobało mi się. Było tak błogo, nie czułam bólu. Zarówno fizycznego jak i psychicznego. Nie miałam tych okropnych czarnych myśli. Było po prostu fantastycznie! Nigdy wcześniej nie czułam się tak przyjemnie. Zapragnęłam więc powtórzyć to jeszcze kilka, kilkanaście lub kilkadziesiąt razy... Powtarzam ciągle. Lecz częściej i więcej. Nawet utrata ciąży nie była tak bolesna. Właściwie to nawet nie obchodzi mnie to, że poroniłam. Co w tym takiego? I tak nie chciałam tego dziecka. 
Nie mieszkam już w domu. Przygarnął mnie osiedlowy handlarz, dla mnie to prosta zależność - mieszkam u niego, więc muszę się trzymać jego zasad, a właściwie to jedna zasada - jestem dla niego... Osobistą dziwką. Choć on chyba oczekuje czegoś więcej. Wydaje mu się, że jesteśmy parą. Ale niech sobie myśli co chce, ważne, że ja mam gdzie mieszkać i co ćpać. Proste.
Od rodziców uciekłam ponad tydzień temu, napisałam im na kartce, że jestem u koleżanki, więc nie robili za bardzo problemów. Ale po trzech dniach dowiedzieli się, że wcale mnie u niej nie ma i zaczęli mnie szukać. Znaleźli wczoraj. Zrobili awanturę na cały blok, ale do domu nie wróciłam. Dzisiaj pewnie wrócą z policją, dlatego razem z K. musimy uciekać. Ja nie mam wielu rzeczy, więc moja torba jest już gotowa, K. kończy się właśnie pakować. Na chwilę obecną pojedziemy do Krakowa, do kolegi mojego "chłopaka". Zostaniemy tam kilka dni, góra tydzień. Potem chcemy pojechać do Gdańska, a jak już skończy nam się hajs - wyjedziemy do Niemiec. 
Nie wiem kiedy znów będę miała dostęp do komputera, nie wiem kiedy będę miała czas na to, dlatego nie wiem kiedy znów coś napiszę. A teraz uciekamy stąd. Żegnam.

3 komentarze:

  1. czy to co tu piszesz jest Twoim prawdziwym życiem?

    OdpowiedzUsuń
  2. Właśnie tez chciałabym wiedzieć .
    W każdym razie to co piszesz jest co najmniej ... fantastyczne .
    Świetny blog, obserwuje i zapraszam do mnie.

    http://zawszejesztszansa.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń